Jako świeżo upieczona senatorka, chciałabym powiedzieć wszystkim kobietom: nie bójcie się zmieniać swojego życia, iść za tym, co dla Was ważne, odkrywać siebie w zupełnie innych niż dotąd rolach, razem z którymi przychodzą spełnienie, satysfakcja zawodowa, nowe umiejętności i wyzwania. Ja właśnie tak zrobiłam – decyzją osób, które oddały na mnie swój głos w wyborach parlamentarnych, rozpoczynam zupełnie nową opowieść – nie tylko misję, ale też, jestem pewna, przygodę życia.

Kilka dni temu minęła trzecia rocznica Czarnego Protestu. 3 października 2016 roku masowo wyszłyśmy na ulice. Tego dnia polska jesień nie była złota, miała kolor czarny jak stroje, które włożyłyśmy, solidaryzując się z protestującymi i mówiąc w ten sposób „basta!” planom wprowadzenia całkowitego zakazu aborcji. Dziś wciąż musimy mieć na podorędziu parasolki – symbole tamtych protestów, bo nasze prawa i wolności są tak samo zagrożone. Najpierw jednak sięgnijmy po długopisy.

To, co dzieje się w Polsce w ostatnich latach, skierowało moją aktywność zawodową na zupełnie nowe tory. Z kancelarii, którą współtworzyłam, wyszłam na ulice, gdzie wraz z innymi stanęłam 
w obronie sądów, praw kobiet, mniejszości. Poczułam, że chcę działać, zabrać głos, zawalczyć o praworządność. Dzisiaj jestem już nie tylko wiceprezeską Wiosny Roberta Biedronia, ale kandydatką zjednoczonej Lewicy na senatorkę. A przy tym – wciąż adwokatką, z doświadczeniem 
i kompetencjami, które, wierzę w to, będę mogła dobrze wykorzystać w pracy na rzecz wspólnego dobra.

Najpierw był projekt „365 drzew”, potem „Matki Polki na wyrębie”, a tego lata Cecylia Malik – artystka, społeczniczka, aktywistka z Krakowa, lansuje „Modę na rzeki”. I to właśnie wokół rzek spotykają się: kobieca siła, artystyczna ekspresja i ekologiczna wrażliwość.

Patrząc na moje aktywne zawodowo koleżanki, prawniczki, społeczniczki, aktywistki, osobowości świata polityki i mediów, odnoszę wrażenie, że kobieta żadnej pracy się nie boi. Dlaczego więc praca, w kontekście obsadzania stanowisk i równości płac, boi się i bywa, że wciąż nie docenia kobiet?

Tęcza – najprościej – zjawisko optyczne i meteorologiczne. Oderwana od innych kontekstów, budzi same dobre emocje, zachwyca, porusza. Jest też symbolem przymierza, ale i jedności w różnorodności, miłości, nadziei. Z założenia – coś, o czym moglibyśmy powiedzieć, że znajduje się po dobrej stronie mocy. Dzisiaj jednak nie jest to do końca takie oczywiste, a pozytywny od zawsze symbol, który przyjęły za swój również mniejszości seksualne, „obrywa” na każdym kroku. Dzisiaj tęcza już nie równa się pokój.

Nie tylko dlatego, że wychowałam dwie córki i aktywnie udzielałam się w szkołach, w których się uczyły, między innymi jako Przewodnicząca Rady Rodziców. Przede wszystkim dlatego, że sama jestem córką nauczycielki.

Opowiada o kobiecości w taki sposób, że oglądając jej rysunki nie sposób nie stwierdzić 
w którymś momencie: „To o mnie!” Nie ma w Porysunkach przerysowania, jest prawda 
o nas, doprawiona sporą dawką uśmiechu, czasem szczyptą ironii albo gorzką refleksją, zawsze prowokująca do myślenia. W moim cyklu „Kobiecą kreską” nie mogło zabraknąć Magdy Danaj.

Zawsze byłam przywódczynią, hersztem podwórkowej bandy, potem zuchem, harcerką, przyboczną, drużynową. Byłam liderką, a jednak nie miałam odwagi zająć się polityką – wspominam w rozmowie z redaktorami Gazety Wyborczej – Dariuszem Kortko i Przemysławem Jedleckim. Dzisiaj jestem wiceprzewodniczącą Wiosny.